ماجرای "بچه‌ پوش" و دخترهایی که برای مدتی پسر می‌شوند!

به گزارش تهران بهشت، سنتی به نام "بچه پوش" در افغانستان رایج است و بر اساس آن خانواده‌هایی که پسر ندارند بر تن دختران‌شان تا نوجوانی لباس پسرانه می‌پوشانند، و چون به پسر، "بچه" می‌گویند این سنت با نام "بچه پوش" رایج شده است.

یکی از اصلی‌ترین دلایل رایج شدن بچه پوش، مشکلات مالی است. خانواده‌ها بر تن دخترشان لباس پسرانه می‌پوشند تا راحت تر بتوانند در اقتصاد خانواده کمک پدر باشد.

صنم هشت ساله "بچه پوش" شد

یکی از این دختران صنم است، او هشت سال دارد و در لباس پسرانه به پدرش کمک می‌کند.

صنم را پس از "بچه پوشی" امید صدا می‌کنند و پس از این ماجرا به راحتی می‌تواند در کوچه و خیابان با پسرها بازی و به پدرش هم در فروش اجناس کمک کند.

بچه‌پوشی در جامعه افغانستان که کاملا تحت سلطه مردان است یک راه برای حضور دختران در جامعه است،  صنم هم پس از بچه پوشی به مکتب می‌رود و در کلاس مذهبی حاضر می‌شود.

بچه پوش شدن از روی ناچاری

بچه‌پوش شدن برای خانواده صنم از روی ناچاری بود، افغانستان از نظر اقتصادی شرایط مناسبی ندارد و پدر صنم هم که از ناحیه کمر آسیب دیده دیگر نمی‌تواند کار ساختمانی و لوله کشی کند به همین دلیل در خیابان بساط کرده و ماسک‌ کرونا می‌فروشد.

صنم سه خواهر و یک برادر دارد اما برادر او به دلیل مشکل جسمی نمی‌تواند از دستان خود استفاده کند و همین موضوع صنم را بچه پوش کرده است.

صنم در حال کمک به پدر

فهیمه، مادر صنم درباره دلیل بچه پوشی دختر هشت ساله شان می‌گوید: "به دلیل مشکلات مالی مجبور شدیم لباس پسرانه برتن صنم کنیم، چون پسر نداریم که به پدرش کمک کند، به همین دلیل صنم تا سن نوجوانی و جوانی پسر ما شده است. اگر طالبان هم حرفی بزند به آنها هم می‌گویم که مجبوریم، اگر مشکل دارند خرج ما را بدهند تا صنم را در خانه نگه دارم."

صنم در جوانی باید به خانه برگردد

صنم دوست دارد به عنوان پسر به زندگی ادامه دهد اما این دختر هشت ساله دیر یا زود مجبور می‌شود به خانه برگردد. صنم می‌خواهد وقتی بزرگ شد همراه پدرش کار کند یا دکتر، فرمانده یا سرباز شود اما او نهایتا تا جوانی می‌تواند با بچه پوشی در جامعه باشد.

اسدالله یا ناجیه

ناجیه یکی دیگر از دخترانی است که سال‌ها بچه پوش بوده، او ۳۴ ساله حالا چهار فرزند دارد. ناجیه که در خانواده 6 خواهر داشته مجبور بوده سال‌ها با نام اسدالله "بچه‌پوش" باشد. هرچند ناجیه همچنان دوست دارد بچه پوش باشد و آرزو می‌کند که ایکاش از اول پسر بود.

ناجیه در حالی که تصویر کودکی خود که بچه پوش بوده را در دست دارد به آسوشیتدپرس می‌گوید: "وقتی لباس دخترانه پوشیدم احساس می‌کردم در زندان هستم."

ناجیه می‌گوید: "در افغانستان بچه‌ها (پسرها) ارزش بیشتری دارند و هیچکس به آنها ظلم نمی‌کند. آنها هیچ محدودیتی هم ندارند، اما اگر دختر باشی در همان سن پایین مجبورت می‌کنند که ازدواج کنی."

خانه‌نشینی با آمدن طالبان

ناجیه در ادامه حرف‌ایش با گریه می‌گوید: "با آمدن طالبان شغل معلمی‌ام را از دست دادم و خانه‌نشین شدم." ناجیه که در کودکی بچه پوش بودن را تجربه کرده به خوبی می‌داند دختر بودن چه مشکلاتی دارد، مثلا همین معلمی که مجبور به ترک آن شده چون تا پیش از آمدن طالبان به پسران درس می‌داده است.

پایان تلخ بچه پوشی

بچه‌پوشی برای این دختران در افغانستان پایان تلخی دارد، هرچند آنها به جبر روزگار در کودکی مجبور به بچه پوشی شده اند اما وقتی می‌خواهند در سن جوانی به اصل خود برگردند برای آنها سخت و دشوار است چون دیگر تفاوت دختر و پسر بودن را زندگی کرده اند.

برخورد طالبان

حالا باید دید طالبان با این سنت یا پدیده در افغانستان چگونه برخورد می‌کند، آیا بچه پوشی را در جامعه می‌پذیرد یا با آن برخورد می‌کند.

طالبانی که پس از آمدنش هزاران زن از بازگشت به مشاغل خود منع شده‌اند و دختران بالاتر از مدرسه ابتدایی نمی‌توانند به کلاس‌های درس در مدارس دولتی بروند. و اتفاقا به همین دلیل می‌تواند از این به بعد مردم برای اینکه از محدودیت‌های طالبان فرار کنند دختران را بچه پوش کنند.

انتهای پیام/