هفت گناه کبیره مورد تایید همه ادیان

به گزارش تهران بهشت؛ هفت گناه کبیره اشاره شده در مسیحیت عبارتند از: غرور، طمع، شهوت، خشم، شکم پرستی، حسادت، تنبلی.

فرض کنید در اتاقی زندانی شده اید و هفت قفل بر در آن زده شده است. 

همه ی قفل ها باید همزمان باز شوند تا در گشوده شود. چه کاری باید انجام دهید؟ 

شما در آن واحد نمی توانید همه ی قفل ها را باز کنید، حتی اگر از پاها و دست ها و نیز دهان خود هم کمک بگیرید. پس چگونه می توان از این اتاق خارج شد و خود را نجات داد؟

پاسخ رهایی از این اتاق در این مساله وجود دارد که یکی از قفل ها (یا گناهان) قفل اصلی است که اگر بتوانیم آن را باز کنیم بقیه ی قفل ها نیز باز خواهد شد. 

ما در آن واحد نمی توانیم همه قفل ها را با دست و به تنهایی بگشائیم. 

پس باید به سراغ قفل اصلی رفت. ولی کدام یک از این هفت قفل، قفل اصلی است؟

معمای این هفت قفل، در غرور نهفته شده است

 هرچند برخی افراد اعتقاد دارند که شهوت بالاترین گناهان است و ایگوی مهم تری به حساب می آید، ولی اگر مساله ریزتر شود غرور در این بین کفه سنگین تری از بقیه خواهد داشت.

طمع، ما را به سطح معدنی ها می برد و ما را برده زر و ثروت می سازد.

شهوت ما را به سطح حیوانی می برد و تمایل بیش از حدی به برخی از مسائل اعم از خوردنی ها یا امیال جنسی پیدا می کنیم، هرچند این تمایلات دائمی نیست. 

خشم در همه لحظات نمی تواند در ما بروز پیدا کند، چرا که کالبد فیزیکی بعد از خشم باید مدتی را در آرامش سپری نماید تا قلب دوباره بتواند کارایی سابق خود را بدست آورد.

شکم پرستی دارای حد مشخصی است هرچند می تواند در افراد متفاوت باشد، اما نمی تواند دارای اندازه ای نامحدود باشد.

تنبلی متوجه حالتی مرتبط با ذهن و عادات ذهنی است. 

حسادت حیطه ای است که ما در مقایسه خود با دیگران وارد آن حوزه می شویم.

 اما غرور و تکبر، محدوده ی بسیار وسیع و گسترده تری دارد و شامل رابطه ای دائمی انسان هم با خود، هم با سایرین و هم با خالق خویش است. 

در غرور، انسان خود را محور و مرکز همه چیز می داند. 

باعث می شود ما توهم مهم بودن را داشته باشیم و به خود افتخار کنیم. خود را بی نیاز از همگان بدانیم.

ایگوی غرور، محوری ترین ایگو در وجود انسان است که موقتی و دارای حد و اندازه مشخصی نیست. نا محدود و بدون مرز است.

 اگر می خواهید سایر قفل ها گشوده شود، قفل غرور را بگشائید.